Half uur te laat…
Waarom ik een half uur te laat op 1e Pinksterdag mijn moeder ophaalde.
Ik vertrok op tijd. Onderweg op de fiets kwam ik als 1e bij een ongeluk aan, een ongeluk wat net was gebeurd. Midden op de weg lag een motorrijder. Dat is best een vreemd gezicht als je dit onverwachts voor je ziet; nog niemand erbij terwijl de motorrijder zich niet bewoog.
En wat doe je dan onmiddellijk? Je fiets neerzetten en kijken naar de gewonde. Het eerste wat door mij heen ging was: Jeetje, had ik nu maar EHBO… Direct daarna drong het tot mij door dat we midden op de weg waren en dat de auto’s moesten stoppen! De eerste auto, het was een oude kever, die van achteren kwam, maande ik tot stilstaan; de beste man begon direct 112 te bellen en zette zijn waarschuwingslichten aan.
De gewonde op de weg bleek een vrouw te zijn van mijn leeftijd.
Ze was bij kennis en helder maar ze had pijn.
Pijn in haar rug waarop ze lag maar ook omdat ze haar rugtas nog om had en dat deed zeer! Nou weet ik niet veel van EHBO maar ik weet wel dat je een verkeersslachtoffer niet moet verplaatsen als dit niet strikt nodig is.
En toen begon een heel batterij aan hulp spontaan te lopen. Mannen regelde uit zichzelf het verkeer, een andere man hield het hoofd van de gewonde stabiel, 2 anderen steunde haar door er gewoon te zijn en de man van de auto die 112 had gebeld gaf mij zijn telefoon voor de instructies van de centrale terwijl ik haar hand steeds vast hield.
Zoveel directe hulp waarbij het leek dat iedereen wist wat hij moest doen was ontroerend om te zien. De gewonde vrouw bleef gelukkig bij kennis en aanspreekbaar en de ambulance kwam heel snel.
Weer onderweg op de fiets vroeg ik mijzelf af waarom het hele gebeuren mij zo raakte, naast de schrik, waarom het geheel zo ontroerde.
Na even nadenken wist ik het: het was de grote saamhorigheid met de mensen bij het ongeluk.
Alle betrokkenen stonden als team even stil bij datgene wat als enige op dat moment van belang was: de gewonde vrouw.
En het voelde goed om hier een onderdeel van te zijn, een onderdeel van dit team.
Herken je een gevoel van saamhorigheid met je omgeving?
Of herken je juist het gebrek hieraan?
Erover praten helpt, altijd. Bel of mail me, ik luister graag naar je.