Mijn moeder van bijna 87 jaar is, zoals een echte West-Fries zou zeggen, ‘een quick wijffie’. Ze bestiert haar eigen huishouden, ze kookt iedere dag met veel smaak voor zichzelf, ze houdt met veel plezier de tuin bij die best wel veel werk vraagt en wandelt en fietst er nog lustig op los. En nee, niet op een elektrische fiets.
Ze voelt zich gezegend dit allemaal te kunnen doen.
Vandaag, op deze mooie Pinksterdag neem ik haar onverwachts mee naar de Muzikale Wandeling hier in Wervershoof. Om te kijken naar haar 2 kleinkinderen Kris en Marc van Young and Younger.
Straks ga ik haar bellen om te zeggen (nee, niet vragen…) dat ze om 13.15 uur klaar mag staan om opgehaald te worden zonder dat ze weet waarvoor. Een soort van overvallen dus. (Eerdere ervaringen laten weten dat mijn moeder het fijner vindt het niet van te voren te weten, dan gaat het maar malen in het hoofd, zegt ze).
Ik ga er weer achter komen of de lijfspreuk van mijn moeder nog steeds werkt: onverwachts voegt altijd!
Wordt vervolgd….
Hoe ga jij om met onverwachte dingen? Laat je je af en toe verrassen of brengt het je van je stuk?