Maand: mei 2018

Ik ben altijd het type geweest van ‘wat moet dat moet en afspraak is afspraak’. Zo zijn we vroeger thuis ook opgevoed.
Tot ik jaren geleden tijdens een rondje lopen met een van mijn zussen begon te mopperen over het huishouden. Ik vertelde: ‘vandaag moest ik de badkamer weer eens schoonmaken, maar daar had ik toch eigenlijk zo geen zin in. Natuurlijk heb ik het wel gedaan, het moest echt’.

Mijn zus gaf me deze wijze raad: wacht de volgende keer tot je zin krijgt om schoon te maken, vraag jezelf af wat er gebeurt als je het vandaag niet doet en wie je hierbij te kort doet. Meestal kan het uitgesteld worden tot je er wel klaar voor bent. Want het kost enorm veel energie om dingen tegen je zin in te doen.’ Mijn eerste reactie was: ‘ja maar dan gebeurt het nooit, schoonmaken is nou eenmaal geen hobby van me!’
Maar de zin kwam wel binnen bij me want wat gebeurde er: door te stoppen met het gevecht in mijn hoofd (eigenlijk moet ik, maar ik wil niet!) kreeg ik ruimte. Geen schuldgevoel want ik ga het immers wel binnenkort doen, alleen niet NU.
Toen ik eenmaal de badkamer onder handen nam was ik én zo klaar én ik had er geen zwaar werk van ook al was het nog steeds niet mijn lievelingsklusje. Wat een verschil met als ik MOET van mezelf!

Som kan je dingen niet uitstellen. Als je een keer geen zin hebt om te koken en je bloedjes van kinderen zitten om 18.00 uur aan tafel en er is niets, ja dan heb je een probleem. Het zoeken naar een alternatief is dan wel nodig.

De laatste jaren pas ik dit ook steeds vaker toe op verplichtingen waarvan je denkt dat dit moet en ik er echt geen zin in heb: verplichte feestjes bijvoorbeeld. Dan stel ik mezelf de vragen: ‘wie doe ik tekort als ik niet kom’ en ‘ hoe zou ik het vinden als iemand naar mijn feestje komt alleen omdat het MOET en niet omdat hij of zij het leuk vindt?’ Dan is de keuze snel gemaakt en komt deze zin in mij op: als het van jezelf mag, mag het (vaak) ook van een ander.

Hoe vaak doe jij iets of alles tegen je zin? Herken je ook dat dit dubbel zoveel energie kost maar durft of kan je dit niet te veranderen?

Laat mij je helpen en neem contact met me op via info@praktijkyouknow.nl of bel 06-260 222 19

Gisteren, 1e Pinksterdag was de muzikale wandeling in Wervershoof een mega-succes ondanks dat het noodgedwongen een half uur later werd dan 13.15 uur dat ik mijn moeder zou ophalen (zie voor het waarom mijn volgende blog).
Mijn moeder stond al start-klaar en vroeg direct of het soms met muziek te maken heeft waar we naar toe gingen. Ze had gehoord over de muzikale wandeling maar geen idee dat 2 kleinzoons hier ook zouden optreden.

Wij op de fiets naar Wervershoof, mijn oudste zus ging ook gezellig mee.
De herkenning toen ons moeder Kris en Marc zag spelen was prachtig om te zien en ze genoot zichtbaar van de muziek uit de jaren ’60 tot en met heden.
Nou was het ook een geweldig optreden! Met veel plezier en enthousiasme muziek maken komt altijd over en ja, talent is er ook, dat hoor je snel (ook al ben je als moeder bevooroordeeld natuurlijk!)

Het was een prachtige middag, het weer kon niet beter, er waren veel mensen bij ieder optreden en de sfeer zat er goed in.
Maar een regelrechte topper was natuurlijk de uitspraak van mijn moeder toen ik zei erg blij te zijn dat ze direct mee ging:

” tuurlijk ga ik mee, onverwachts voegt altijd!”

Mijn moeder van bijna 87 jaar is, zoals een echte West-Fries zou zeggen, ‘een quick wijffie’. Ze bestiert haar eigen huishouden, ze kookt iedere dag met veel smaak voor zichzelf, ze houdt met veel plezier de tuin bij die best wel veel werk vraagt en wandelt en fietst er nog lustig op los. En nee, niet op een elektrische fiets.
Ze voelt zich gezegend dit allemaal te kunnen doen.

Vandaag, op deze mooie Pinksterdag neem ik haar onverwachts mee naar de Muzikale Wandeling hier in Wervershoof. Om te kijken naar haar 2 kleinkinderen Kris en Marc van Young and Younger.
Straks ga ik haar bellen om te zeggen (nee, niet vragen…) dat ze om 13.15 uur klaar mag staan om opgehaald te worden zonder dat ze weet waarvoor. Een soort van overvallen dus. (Eerdere ervaringen laten weten dat mijn moeder het fijner vindt het niet van te voren te weten, dan gaat het maar malen in het hoofd, zegt ze).

Ik ga er weer achter komen of de lijfspreuk van mijn moeder nog steeds werkt: onverwachts voegt altijd!

Wordt vervolgd….

Hoe ga jij om met onverwachte dingen? Laat je je af en toe verrassen of brengt het je van je stuk?